Πρόσφατες ιστορικές εργασίες έθεσαν σε αμφισβήτηση την ταύτιση της Αντίστασης με το Αντάρτικο, αλλάζοντας έτσι τον υπό μελέτη χώρο ‒ο ιστορικός φακός μετακινήθηκε από την ύπαιθρο στις πόλεις. Τι συμβαίνει όταν η μετατόπιση εστίασης αφορά και το θεωρούμενο ως διακύβευμα της Αντίστασης, το, εν πολλοίς, αταξικό «εθνικοαπελευθερωτικό» αιτούμενό της; Μελετώντας την Αντίσταση ως μια ταξική σύγκρουση, η εργατική τάξη προβάλει ως ένα αδιερεύνητο επιστητό: το πώς η βιωμένη εμπειρία της Κατοχής και της Αντίστασης (πολιτικοοικονομικό περιβάλλον, οργανωτικές δομές, αιτήματα, κινητοποιήσεις, το άοπλο και το ένοπλο, το ζήτημα της κινηματικής βίας) (επανα-)συγκρότησε την τάξη, δηλαδή η αναζήτηση της διαδικασίας ποιητικής της από τάξης καθεαυτής σε τάξη για τον εαυτό της. Η εξέταση, ταυτόχρονα, της Αντίστασης ως κινηματικής διεκδίκησης μιας ηθικής οικονομίας, βασισμένης στην ηθική αντίληψη/συνείδηση της κοινωνίας που αναβιώνει ιδιαιτέρως σε στιγμές που το κοινωνικό σώμα βρίσκεται σε κατάσταση κινδύνου, μας οδηγεί στη διερεύνηση της εμβέλειας του εργατικού στο σύνολο του αντιστασιακού κινήματος, της εργατικής τάξης ως οργανωτικής πρωτοπορίας ευρέων κοινωνικών στρωμάτων, θέτοντας έτσι το ζήτημα της πολιτικής υπό την έννοια της δυναμικής ενός κινήματος που εκβάλει πέρα των χρονικών ορίων της Κατοχής.
07
Νοέ
Νοέ