Σε αντίθεση προς ένα χονδροειδή και ισοπεδωτικό κομμουνισμό του στρατώνα, από πολύ νωρίς ο Μαρξ κατευθύνθηκε προς την επεξεργασία και υποστήριξη μιας θεωρίας του κομμουνισμού των προσώπων. Κατανοώντας τον κομμουνισμό ταυτοχρόνως ως κοινωνικό σχηματισμό χωρίς τάξεις και κράτος, αλλά και ως κίνηση προς μια τέτοια κοινωνία, οι προϋποθέσεις της οποίας ενυπάρχουν ήδη στη δυναμική του παγκόσμιου καπιταλισμού, ο Μαρξ προσδιόρισε την κομμουνιστική επανάσταση όχι μόνο στη βάση αναγκαίων οικονομικών παραμέτρων, αλλά και με την έννοια ενός πρακτικού πολιτ(ιστ)ικού κινήματος, αναγκαίου όχι μόνο για την ανατροπή της κυρίαρχης αστικής τάξης, αλλά και για τον αξιακό μετασχηματισμό του ίδιου του προλεταριάτου. Η συγκεκριμένη εισήγηση θα προτείνει μια υπόθεση εργασίας, σύμφωνα με την οποία, στο έργο του Μαρξ το πολιτικό ως διαχρονική, αλλά και ιστορικά μεταβαλλόμενη ανάγκη του ανθρώπου, δεν εκδηλώνεται αποκλειστικά με κέντρο αναφοράς την κατάκτηση και άσκηση της πολιτικής εξουσίας εντός μιας ταξικής κοινωνίας, αλλά μπορεί και πρέπει να συναρτηθεί με ένα κομμουνιστικό πολιτισμό, δηλαδή με ένα ριζικά νέο τρόπο ζωής, που νοηματοδοτείται και αξιοθετείται ειδικότερα με γνώμονα την επιδίωξη και διαμόρφωση μιας κομμουνιστικής πολιτείας. Αν και με έμμεσο, ενίοτε και αποσπασματικό τρόπο, ο κομμουνισμός του Μαρξ -τόσο ως κίνημα, όσο και ως κοινωνία- απαιτεί μια πολύμορφη και μακράς διάρκειας πολιτ(ιστ)ική μετάπλαση του προλεταριάτου σε κομμουνιστικό δήμο, μετάπλαση χωρίς την οποία κάθε επαναστατικό εγχείρημα δεν μπορεί παρά να οδηγείται σε αδιέξοδο.