Από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 στη Δυτική Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική παρατηρείται μία άνθηση της βιβλιογραφίας σε σχέση με τη συλλογική δράση και την πολιτική ταυτότητα των αναδυόμενων τότε Νέων Κοινωνικών Κινημάτων (ΝΚΚ). Στη Δυτική Ευρώπη η θεωρία των ΝΚΚ αναφέρεται στα πολλαπλά κινήματα της εποχής – όπως το φεμινιστικό, το οικολογικό, το κίνημα ειρήνης, το αντιπυρηνικό – τα οποία είχαν ως κοινή συνισταμένη την αντίθεσή τους στο κυρίαρχο μοντέλο οικονομικής και πολιτικής οργάνωσης στη μεταπολεμική Δυτική Ευρώπη. Ο πολιτικός λόγος που άρθρωσαν τα ΝΚΚ ήταν ένας λόγος αντι-ηγεμονικός, καθώς δεν περιοριζόταν στην κριτική επιμέρους θεσμών και κανονιστικών ρυθμίσεων, αλλά στρεφόταν ενάντια στα ιδεολογικά θεμέλια του σύγχρονου βιομηχανικού πολιτισμού. Τα ΝΚΚ κατήγγειλαν την λογική του κέρδους, την εμπορευματοποίηση, τον πολιτικό συγκεντρωτισμό, τον κρατικό σχεδιασμό, τον μιλιταρισμό, την κυριαρχία του ανθρώπου πάνω στη φύση, την πατριαρχία, και διεκδίκησαν νέες μορφές κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης, οι οποίες δεν θα θεμελιώνονταν σε εξουσιαστικές σχέσεις και ιεραρχικές δομές. Μοιράζονταν, συνεπώς, τα ΝΚΚ μία κοινή ιδεολογική ταυτότητα, η οποία αποτυπωνόταν στα αντι-αυταρχικά αιτήματα χειραφέτησης που άρθρωναν. Στη σχετική βιβλιογραφία τα κινήματα αυτά προβάλλονται ως φορείς μίας διαδικασίας συλλογικής χειραφέτησης από τα κάτω με στόχο την υλοποίηση μίας ριζοσπαστικής δημοκρατίας. Η παρουσίαση διερευνά τα καινοτόμα στοιχεία των ΝΚΚ και ανιχνεύει εκείνα τα στοιχεία των ΝΚΚ που ενυπάρχουν και στις σύγχρονες δράσεις προεικονιστικής πολιτικής.
12
Μαρ
Μαρ