Η διάχυση της συλλογική δράσης έχει αποτελέσει συχνό αντικείμενο έρευνας στον κλάδο των κοινωνικών κινημάτων και της συγκρουσιακής πολιτικής. Παρόλα αυτά, η βιβλιογραφία έχει διαχρονικά επικεντρωθεί στη μελέτη της κινηματικής διάχυσης είτε στο οριζόντιο επίπεδο, δηλαδή από έναν κινηματικό δρώντα σε άλλον (πχ από περισσότερο δραστήριους δρώντες σε λιγότερο)· είτε στο κάθετο επίπεδο, δηλαδή από ένα γεωγραφικό χώρο σε άλλον (πχ από το τοπικό, στο εθνικό και τέλος στο διεθνές επίπεδο). Κατά αυτόν τον τρόπο, η διάχυση του τακτικού ρεπερτορίου από μια κινηματική γενιά σε μια άλλη παραμένει ιδιαίτερα υπομελετημένη τόσο στην ελληνική όσο και στη διεθνή βιβλιογραφία. Η παρούσα εισήγηση έχει ως σκοπό να αναδείξει την έννοια της διαγενεακής διάχυσης της συλλογική δράσης, εστιάζοντας στο βίαιο ρεπερτόριο δράσης και ειδικότερα στην διάδοση της αριστερής βίας στην Ελλάδα από μια γενιά ένοπλων οργανώσεων σε μια άλλη. Πιο συγκεκριμένα, η αδιάκοπη παρουσία ενόπλων οργανώσεων στη χώρα από τη δεκαετία του 1970 μέχρι τις μέρες μας καθώς και η εμφάνιση τουλάχιστον τριών διαφορετικών γενεών οργανώσεων, καθιστούν την ελληνική περίπτωση ιδιαίτερα σημαντική για την κατανόηση του φαινομένου παγκοσμίως. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η παρούσα εισήγηση υπό το πρίσμα της συγκρουσιακής πολιτικής σκοπεύει να εντοπίσει τους αιτιώδεις μηχανισμούς που οδήγησαν στην βίαιη ριζοσπαστικοποίηση διαφορετικών κινηματικών γενεών στη χώρα μεταπολεμικά, να μελετήσει τη διαδικασία βίαιης ριζοσπαστικοποίησης κομβικών για κάθε γενιά οργανώσεων (πχ. ΛΕΑ, 17Ν, ΕΑ) και να αναδείξει τους λόγους διαιώνισης της αριστερής ένοπλης βίας μέσα στο χρόνο. Ιδιαίτερη μνεία θα γίνει καθόλη τη διάρκεια της παρουσίασης στο ερευνητικό πρόγραμμα DRIVEN, στο πλαίσιο του οποίου μελετάται η ελληνική περίπτωση σε σύγκριση με την ιταλική και την ισπανική.