Στο συγκρουσιακό κύκλο του 2010-2015, όπου η συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών κινημάτων ηττήθηκε, οποιοσδήποτε αγώνας κατάφερε με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο να πετύχει ικανοποίηση των κυριότερων αιτημάτων του παρουσιάζει ιδιαίτερο ερευνητικό ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα αν αυτός ο αγώνας πέτυχε την επαναπρόσληψη 2.500 εργαζόμενων και την διαρκή κινητοποίηση για δύο χρόνια, με 19 κτίρια υπό κατάληψη -και σημαντική επιπλέον πτυχή πως αυτά τα αιτήματα έρχονταν σε αντίθεση με το πλαίσιο λιτότητας που είχε επιβληθεί από τη μνημονιακή συμφωνία. Επομένως, ένα βασικό ερευνητικό ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι με ποιον τρόπο ένας αγώνας πετυχαίνει τέτοια επίπεδα ισχύος που εξασφαλίζουν μια εξέλιξη και έκβαση σαν αυτή. Για να ψηλαφίσει κανείς την απάντηση σε αυτό το ερώτημα θα πρέπει να δει ποιες συνθήκες και ποιες επιλογές έκαναν τους δρώντες να συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις την ίδια στιγμή που καθιστούσαν ασύμφορη (ή και αδύνατη) για το κράτος την επιλογή της καταστολής -παρά το γεγονός ότι είχαμε μαζική κατάληψη δημοσίων κτιρίων και μέσων παραγωγής αξίας εκατομμυρίων ευρώ. Προκειμένου να μπορέσουμε αν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να εξετάσουμε όσα συνέβησαν, όχι με μία στατική προσέγγιση, αλλά ως δυναμική διαδικασία διαφορετικών δρώντων τόσο εντός του αγώνα όσο και εκτός· τόσο αναφορικά με την φάση ανάδυσης, όσο αναφορικά και με τις φάσεις επιβίωσης· τόσο στο επίπεδο των οργανώσεων κοινωνικών κινημάτων όσο και στο επίπεδο των πολιτικών κομμάτων, με εργαλεία που αξιοποιούν ταυτόχρονα και την «κλασική ατζέντα» της θεωρίας κοινωνικών κινημάτων και τους μηχανισμούς και της διαδικασίες που εισηγείται το θεωρητικό υπόδειγμα της «συγκρουσιακής πολιτικής». Αξίζει να σημειωθεί ότι σημαντικό κλειδί για το ερώτημα που θέσαμε αποτελεί η ιδιότυπη ύπαρξη της «Ελεύθερης ΕΡΤ» ως ενεργής καμπάνιας με συγκεκριμένο στόχο αλλά ταυτόχρονα και ως ριζοσπαστικού ΜΜΕ, επομένως η παρούσα εισήγηση θα αξιοποιήσει διεπιστημονικά και τα εργαλεία των μηντιακών σπουδών (media studies).