Από την αρχή της κρίσης χρέους, μια εντυπωσιακή σειρά από μεγάλες διαδηλώσεις και γενικές απεργίες σημειώθηκε στην Ελλάδα ενάντια στις πολιτικές λιτότητας. Τα κύρια συνδικάτα κήρυξαν διαδοχικές γενικές απεργίες και τα πολιτικά κόμματα και οι οργανώσεις της αριστεράς κινητοποιήθηκαν σε μαζικές διαδηλώσεις για να ανατρέψουν τις διάφορες συμφωνίες διάσωσης. Η υψηλή συχνότητα των διαμαρτυριών που συγχρονίστηκαν σε εθνικό επίπεδο, ο μεγάλος αριθμός συμμετεχόντων, οι ευρείες διαταξικές συμμαχίες που περιλάμβαναν μεγάλο αριθμό διεκδικητικών φορέων και το ευρύ κοινό, ευθύνονται για την εμφάνιση μιας συνεχούς εκστρατείας κατά της λιτότητας στο Ελλάδα που κράτησε σχεδόν πέντε χρόνια (2010-2015). Μέσα στο στρατόπεδο των διαδηλωτών υπήρχαν και δρούσαν πολλές ομάδες που ανταγωνίζονταν για την πολιτική ηγεμονία. Υπήρξαν μάλιστα αρκετές περιπτώσεις βίαιων συγκρούσεων μεταξύ των ίδιων των διαδηλωτών κατά της λιτότητας. Αυτές, ωστόσο, οι διαμάχες μεταξύ πολιτικών «γραμμών» με επίδικο την πολιτική ηγεμονία εντός του κινήματος σπανίως βρίσκονται στον πυρήνα της εστίασης των σχετικών μελετών. Με βάση τη νέα μέθοδο της ανάλυσης γεγονότων κριτικής διαμαρτυρίας, σε αυτή την εργασία θα εξετάσουμε προσεκτικά αυτές τις πολιτικές διαμάχες στο εσωτερικό της ελληνικής κινηματικής εκστρατείας ενάντια στη λιτότητα της περιόδου 2010-2015. Η ανάλυση γεγονότων κρίσιμης διαμαρτυρίας πηγαίνει πολύ πέρα από την απλή χαρτογράφηση και την περιγραφική ποσοτικοποίηση, για να παρέχει ουσιαστικές επεξηγηματικές προτάσεις σχετικά με την ανάδυση του κινήματος, την τροχιά και τα αποτελέσματα του. Ξεκινώντας από τη βασική παρατήρηση ότι η οντολογία των κοινωνικών κινημάτων δεν είναι ουσιολογική αλλά σχεσιακή, υποστηρίζει ότι, για να είναι η ανάλυσή μας ολοκληρωμένη και ουσιαστική, πρέπει να λάβουμε υπόψη την πολιτική διαμεσολάβηση, κατανοητή ως το πολιτικό περιεχόμενο και τις στρατηγικές των οργανώσεων διαμαρτυρίας και των συμμαχικών οργανώσεων συμπεριλαμβανομένων των πολιτικών κομμάτων, σοβαρά υπόψη. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορέσουμε να ανιχνεύσουμε τα διαφορετικά και μερικές φορές ανταγωνιστικά πολιτικά περιεχόμενα και διαμεσολαβήσεις που έλαβαν χώρα και αλληλεπιδρούν σε όλο το χρονικό διάστημα της εκστρατείας κατά της λιτότητας επενεργώντας καταλυτικά και στις εκβάσεις της.