Το ΚΚΕ, όπως όλα τα κόμματα, μάχεται για την επιβίωση και την αναπαραγωγή του, ούτως ώστε να πραγματοποιήσει τους μεσοπρόθεσμους ή/και μακροπρόθεσμους στόχους του. Επομένως καλείται να διαχειριστεί τον εαυτό του στις νέες, μετά το 2008 κρισιακές οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές συνθήκες, όπου έρχεται αντιμέτωπο με μια σημαντική υποχώρηση της απήχησης του, τόσο εκλογικά όσο και κοινωνικά. Καταρρέει η μεταπολιτευτική διευθέτηση, σε όλα τα πιθανά επίπεδα, πρωτίστως στο πολιτικό. Βαθαίνει η, προϊούσα, πολιτική κρίση και παρατηρείται απορρύθμιση στο κομματικό σύστημα, στον κομματικό ανταγωνισμό. Ως εκ τούτου το ΚΚΕ τροποποιεί τη δομή και τη λειτουργία του, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες. Σε αυτή τη συνάφεια το ΚΚΕ επαν-επινοεί τον εαυτό του εφευρίσκοντας(;) τον τύπο «Κόμμα Παντός Καιρού». Στην παρούσα εισήγηση παρουσιάζεται η γένεση του όρου «Κόμμα Παντός Καιρού», πώς και πότε εμφανίζεται και ποιες ιδιότητες αποδίδει το ίδιο το συλλογικό πολιτικό υποκείμενο ΚΚΕ στον εαυτό του, καθώς και ποιες αναγκαιότητες θεωρεί ότι καλύπτονται. Ενώ διερευνώνται οι μετατοπίσεις στο λόγο, στη διάρθρωση, στη δομή και στη λειτουργία του κόμματος, εντός των κρισιακών συνθηκών και πάντα σε αντίστιξη με την προηγούμενη περίοδο, όπως προκύπτουν από θεωρητικά κείμενα και καθημερινές πρακτικές, με στόχο να διαπιστώσουμε πιθανές μεταλλάξεις στο ΚΚΕ.