Η κοινωνική διαμαρτυρία συγκαταλέγεται προφανώς στους πρωταγωνιστές της μνημονιακής περιόδου. Η εισήγηση αυτή εξετάζει τη στάση του εργατικού κινήματος σε όσα αφορούν τις διεκδικήσεις αλλά και τις μορφές δράσης που επίλεξε να τεθεί απέναντι στις καθεστωτικές επιλογές. Επιχειρεί ταυτόχρονα να προσεγγίσει και τη στάση του απέναντι στις κινητοποιήσεις που δεν αφορούσαν στενά τους εργασιακούς χώρους («Αγανακτισμένοι», κινήσεις σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο κ.τ.λ.). Τα ερωτήματα που επιχειρούνται να απαντηθούν είναι: η αγωνιστική πύκνωση αυτών των χρόνων οδηγεί σε μια άλλη ποιότητα τη φυσιογνωμία του εργατικού κινήματος σε σχέση με τα προηγούμενα βασικά του χαρακτηριστικά; Ποια είναι η σχέση του με τα πολιτικά κόμματα; Υπερβαίνει παθογένειές του; Θα αξιοποιηθούν κατακτήσεις της σκέψης της Συγκρουσιακής Πολιτικής, ενώ η βάση των εκτιμήσεων που θα διατυπωθούν είναι η μαρξιστική φιλολογία, κλασσική και κατοπινή.