Υπάρχει μια ρητή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις διαφορετικές εκφάνσεις και επιτελέσεις της συλλογικής δράσης; Πώς, πότε και υπό την επίδραση ποιων στρατηγικών στοχεύσεων και ηθικών κινήτρων οι άνθρωποι επιλέγουν να εμπλακούν άλλοτε σε συγκρουσιακές παραστάσεις διεκδίκησης και άλλοτε σε πρωτοβουλίες αλληλεγγύης; Με ποιες μορφές το όραμα της κοινωνικής αλλαγής εμφανίζεται στα ρεπερτόρια συλλογικών δράσεων άμεσης ανακούφισης και παροχής πρωτοβάθμιας φροντίδας στην καθημερινότητα; Αντλώντας εμπειρικό υλικό από τη σειρά συνεντεύξεων που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του ερευνητικού προγράμματος EPOCA με συμμετέχοντες και συμμετέχουσες στις διαφορετικές κατηγορίες δράσεων και κινητοποιήσεων που αναδύθηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας 2008-2018 (κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά παντοπωλεία, περιβαλλοντικοί και εργατικοί αγώνες, «Αγανακτισμένοι», κοκ) θα επιχειρηθεί η διερεύνηση των παραπάνω ερωτημάτων. Με στόχο την καλύτερη κατανόηση των ποικίλων στρατεύσεων, ιδιαίτερη έμφαση πρόκειται να δοθεί στη σημασία του νοήματος που αποδίδουν οι δρώντες στη συμμετοχή τους στις διαφορετικές εκδοχές συλλογικού πράττειν ανάλογα – και σε αλληλεπίδραση με- την εκάστοτε θεσμική και διεκδικητική συγκυρία. Κάτω από αυτό το πρίσμα, πρόκειται να αναδειχθεί ο δισυπόστατος χαρακτήρας, αυτού που αναγορεύτηκε σε πρότυπο συλλογικής δράσης σε συνθήκες παρατεταμένων και αλλεπάλληλων κρίσεων, και συγκεκριμένα στις δομές και πρωτοβουλίες κοινωνικής αλληλεγγύης, εστιάζοντας τόσο στη γενεαλογία αυτών όσο και στη δυναμική του κύκλου διαμαρτυρίας εντός του οποίου διαμορφώθηκαν.