Κατά δεκαετία του 2000, το (αυτο)αποκαλούμενο «μετα-αναθεωρητικό» ρεύμα επιχείρησε να επαναπροσδιορίζει πτυχές της «παραδοσιακής» ιστοριογραφίας της δεκαετίας του 1940, με βασικά σημεία εστίασης, τη μετατόπιση της έναρξης του εμφυλίου και τη σχετικοποίηση της αντι-κομμουνιστικής βίας μέσω μιας υποτιθέμενης αντικειμενικής αναθεώρησης της «κόκκινης βίας». Ως απότοκο αυτών, παρατηρείται συχνά μία τάση αναψηλάφησης, με προεκτάσεις κανονικοποίησης, των ένοπλων δοσιλογικών οργανώσεων με όρους «κινήματος», πρακτική που συσκοτίζει, τουλάχιστον, μια ομολογουμένως απαραίτητη επιστημολογική ανατομία του φαινομένου. Αντλώντας εργαλεία από το καταπίστευμα της Συγκρουσιακής Πολιτικής, ως το κατ’ εξοχήν αρμόδιο πεδίο αποτίμησης της κινηματικής εμπειρίας, σκοπός της παρούσας εισήγησης είναι να επιχειρήσει μια πρώτη απόπειρα επανερμηνείας του ένοπλου δοσιλογισμού στο πλαίσιο της αντιστασιακής περιόδου. Παράλληλα, η απόπειρα αυτή φιλοδοξεί ακόμα να χρησιμοποιήσει την ελληνική ιστορική εμπειρία ως πηγή γόνιμου προβληματισμού και αλληλεπίδρασης με την ίδια τη θεωρία.