Κατά τη διάρκεια των ετών 2018-2019, με αφορμή την αντίθεση στη Συμφωνία των Πρεσπών, παρατηρήθηκε μια ανασύνταξη του χώρου της εθνικιστικής δεξιάς και ακροδεξιάς. Από τη μία κινητοποιήθηκαν και συσπειρώθηκαν άτομα και σωματεία του πατριωτικού χώρου, κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, σε συντονισμό με οργανώσεις της ομογένειας (Παμμακεδονικές κ.α.). Από την άλλη, ομάδες της ριζοσπαστικής άκρας δεξιάς βρήκαν την ευκαιρία να επιδοθούν σε εθνικιστική προπαγάνδα (εντός και εκτός διαδικτύου) και να επεκτείνουν τη δράση τους πέραν του στενού ακροατηρίου τους. Εντωμεταξύ, η αποδιοργάνωση της Χρυσής Αυγής μετά τις διώξεις και τη διαδικασία της δίκης, είχε οδηγήσει σε μια διασπορά των χαμηλόβαθμων στελεχών σε μικρότερες οργανώσεις. Οι διαφορετικές αυτές ομάδες και τα άτομα που καθοδηγούσαν τη δράση τους επικοινωνούσαν σε μεγάλο βαθμό, ενώ η επιρροή τους άγγιζε τοπικά στελέχη, πολιτευτές και τμήμα των ψηφοφόρων της ΝΔ. Θα επιχειρήσω να περιγράψω τη γεωγραφία και τη δικτύωση αυτών των ομάδων και οργανώσεων, τις συνάφειες και τις διαφοροποιήσεις τους, καθώς και την εξέλιξη της δράσης, των μέσων και του πολιτικού τους λόγου τα επόμενα χρόνια, προσπαθώντας να αναλύσω τη σημασία που είχε η κινητοποίηση εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών στη μετεξέλιξη του χώρου της ακροδεξιάς μετά το 2019 και στην κοινοβουλευτική της εκπροσώπηση.