Οι κινητοποιήσεις που πυροδοτούνται μετά το κλείσιμο της ΕΡΤ, συγκροτούν έναν από τους πιο σημαντικούς αγώνες στον κύκλο διαμαρτυρίας 2010-2015. Σε πρώτη φάση, οι κινητοποιήσεις δεν πετυχαίνουν στον στόχο τους και η ΕΡΤ παραμένει κλειστή, χαρίζοντας όμως κάποιες παγκόσμιες πρωτοτυπίες. Είκοσι κτίρια και μέσα παραγωγής αξίας εκατομμυρίων παραμένουν υπό κατάληψη για 2 χρόνια ενώ, παρότι υπό κατάληψη, η ΕΡΤ φιλοξενεί στις συχνότητές της τις απόψεις πλειάδας πολιτικών και κινηματικών φορέων και εκπροσώπων. Τελικά, μετά από 2 χρόνια αγώνα, ικανοποιούνται 2 βασικά αιτήματα από τα οποία ξεκίνησε ο αγώνας: η επαναπρόσληψη των εργαζομένων και επαναλειτουργία. Όμως δεν είναι πλέον αρκετά, καθώς η πλειοψηφία των αγωνιζόμενων διεκδικεί να αποφασίζει η ίδια για τη λειτουργία μέσα από συνελεύσεις. Ζητά δηλαδή δημοκρατία στη σφαίρα της (ανα)παραγωγής. Πώς φτάνει ένας αγώνας σε τόσο ριζοσπαστικά αιτήματα, πώς κρατά 20 κτίρια υπό κατάληψη, και πώς περνά ένας ολόκληρος συγκρουσιακός κύκλος μέσα από ένα συγκεκριμένο στούντιο; Πώς ένα αφηρημένο αίτημα για δημοκρατία καταλήγει ως δημοκρατία στα μέσα παραγωγής και πόσο αντιπροσωπευτικό είναι ένα τέτοιο αίτημα που ψηφίζεται ομόφωνα αλλά τελικά διεκδικείται από ελάχιστους; Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που θα απαντηθούν μέσα από τη θεωρητική αναμέτρηση με τις δυναμικές που αναπτύσσονται στον αγώνα της ΕΡΤ.