Καθ’ όλη τη διάρκεια του περασμένου αιώνα, ο «Μαρξισμός-Λενινισμός» αποτέλεσε το βασικό στρατηγικό πρότυπο ή οδηγό, πλήθος κινηματικών δρώντων ανά την υφήλιο –κάτι εύλογο αν ληφθεί υπόψη η πλατιά επιρροή του Οκτώβρη στα μετέπειτα επαναστατικά ρεύματα. Ωστόσο, αν εξαιρέσουμε τα έργα και τις πραγματείες των ίδιων των πρωταγωνιστών, ακόμα και σήμερα μία εμβριθής ανάλυση της στρατηγικής του Μπολσεβικικού Κόμματος, ιδιαίτερα κατά την προ του 1917 περίοδο, παραμένει εν πολλοίς αναπάντητη και σίγουρα πολυδιάστατη, πρόκληση. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη η ελλειμματική προσέγγιση του πεδίου της Συγκρουσιακής Πολιτικής στη διερεύνηση της στρατηγικής διάστασης του κινηματικού γίγνεσθαι, αλλά και η συχνά ιδεοληπτική βιβλιογραφία που αφορά τον μπολσεβικισμό, η μελέτη της πρώτης νικηφόρας ταξικής επανάστασης μπορεί να προσφέρει γόνιμα ερευνητικά αποτελέσματα ή και νέα ερωτήματα. Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να διενεργήσει μία ανατομία του στρατηγικού modus operandi της πιο ριζοσπαστικά διαμεσολαβημένης έκφανσης του ρωσικού επαναστατικού κινήματος, με βασικό άξονα αναφοράς τους συγκρουσιακούς κύκλους της πρώτης εικοσαετίας του 20ού αι. Tέλος, πέρα από τη συνολική αξιολόγηση της στρατηγικής των Μπολσεβίκων, θα επιχειρηθεί η ανάδειξη της πολιτικής διαμεσολάβησης ως καταλύτη για την επιτυχή έκβαση ενός κινηματικού προτσές.
11
Μαρ
Μαρ