Τις τελευταίες δεκαετίες η άνοδος της ακροδεξιάς αποτελεί σίγουρα ένα από τα πιο δημοφιλή φαινόμενα υπό μελέτη στους κόλπους της πολιτικής επιστήμης παγκοσμίως. Παρά το γεγονός αυτό, η έρευνα έχει κυρίως επικεντρωθεί στα πολιτικά κόμματα και την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών στις σύγχρονες δυτικές δημοκρατίες, ερμηνεύοντας το φαινόμενο ως επί το πλείστον υπό όρους πολιτικής προσφοράς και ζήτησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, να έχει μείνει στο περιθώριο μεταξύ άλλων η μελέτη μη-θεσμικών μορφών συλλογικής δράσης, όπως αυτή (αντι-)κινηματικών και εξτρεμιστικών οργανώσεων καθώς και η διάδρασή τους με άλλους θεσμικούς δρώντες. Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και στη περίπτωση της Χρυσής Αυγής, της οποίας η εδραίωση έχει συνήθως μελετηθεί υπό το πρίσμα μιας «εκλογολογικής» ερμηνευτικής αντίληψης· την ίδια ώρα που τα κύρια αίτια ανάδυσης του νεοναζιστικού μορφώματος αποδίδοντα μονοσήμαντα είτε στην πρόσφατη οικονομική κρίση είτε στην κυρίαρχη θέση του εθνικισμού στην ελληνική πολιτική κουλτούρα. Σε αυτό το πλαίσιο, η Συγκρουσιακή Πολιτική καλείται – αξιοποιώντας το πλούσιο θεωρητικό υπόβαθρο του κλάδου – να αναδείξει τις πολιτικές ευκαιρίες, τα ρεπερτόρια, τις αξιακές πλαισιώσεις και τους οργανωτικούς πόρους που επέτρεψαν την άνοδο της Χρυσής Αυγής στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, αλλά και διευκόλυναν την πτώση της μέσα από την πρόσφατη καταδίκη της ως εγκληματική οργάνωση.