Η πολυεπίπεδη κραυγή της Αραβικής Άνοιξης έφερε στο μικροσκόπιο αχαρτογράφητες πλευρές της κινηματικής δραστηριότητας, αναδεικνύοντας ταυτόχρονα καινούργια πεδία έρευνας για τους χώρους παραγωγής και τους τρόπους έκφρασης της πολιτικής διαμαρτυρίας σε αυταρχικά πολιτικά περιβάλλοντα. Ειδικότερα στην Αίγυπτο και τις χώρες της βόρειας Αφρικής, τα γήπεδα ποδοσφαίρου αποτέλεσαν ακόμα και πριν την επαναστατική περίοδο τους πιο μαζικούς χώρους αντικαθεστωτικής διαμαρτυρίας. Το γεγονός αυτό οφείλεται τόσο στη δημοφιλία του παιχνιδιού, όσο και στη συντεθλιμμένη εγχώρια κοινωνία πολιτών, όπου τα γήπεδα λειτουργούν συχνά ως λαϊκές «βαλβίδες» αποσυμπίεσης της κοινωνικοπολιτικής δυσφορίας. Σκοπός της συγκεκριμένης εισήγησης είναι να διερευνήσει την εμφάνιση των οπαδικών γκρουπ ποδοσφαίρου στη βόρεια Αφρική και τη συμμετοχή τους στα συγκρουσιακά γεγονότα της περιόδου. Μέσα από αυτή την εξέταση, θα αναδειχθεί η κινηματική φύση της «ultra» οπαδικής οργάνωσης, καθώς και η συλλογική δράση-ταυτότητα των κερκίδων ως καταλυτικό στοιχείο του τροπισμού της πολιτικής τους ριζοσπαστικοποίησης κατά την Αραβική Άνοιξη. Παράλληλα, η ακτινογραφία του φαινομένου μπορεί να εμβαθύνει τη μελέτη ή και να γεννήσει περαιτέρω ερωτήματα τόσο εννοιολογικού χαρακτήρα, όσο και σχετικά με τη «διασπορά» του φαινομένου. Το πρόσφατο παράδειγμα της Χιλής καθιστά ακόμα πιο επίκαιρα τα παραπάνω.