Αξιοποιώντας τη θεωρία της κραουτσιανής μετά-δημοκρατίας, όπως αυτή αποτυπώνεται ως αποικιοποίηση του κράτους και της κοινωνίας από την αγορά, η παρούσα εισήγηση επιχειρεί τη διερεύνηση των διεπιφανειών των επιφαινομένων αυτής με το γνωστικό πεδίο της θεωρίας κομμάτων, προσδιορίζοντας ως μελέτες περίπτωσης το εκλογικό επαγγελματικό κόμμα, το κόμμα καρτέλ και το κινηματικό κόμμα. Οι διαπιστώσεις που προκύπτουν τίθενται υπό τη βάσανο της «Μεγάλης Ύφεσης» και των συλλογικών δράσεων κοινωνικής διαμαρτυρίας και κομματικής από-ευθυγράμμισης/επαν-ευθυγράμμισης, που αυτή δημιούργησε ως απότοκα. Επίκεντρο της ανάλυσης αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως το κόμμα που, ενώ αρχικά, επιτέλεσε με απόλυτη επιτυχία τη λειτουργία της πολιτικής διαμεσολάβησης, δείχνοντας να απαντά στο κρίσιμο ζήτημα της κρίσης εκπροσώπευσης, τελικά, μετά την ανατροπή του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και την υπογραφή του 3ου μνημονίου, συνέβαλε στην περαιτέρω όξυνση της κρίσης εμπιστοσύνης προς τα κόμματα. Λαμβάνοντας υπόψη τα ανωτέρω, το ερευνητικό αποτέλεσμα το οποίο προκύπτει είναι διττό: αφενός αποτυπώνει το θεωρητικό πολιτικό πλαίσιο που εκβάλλει στη διαλεκτική μεταξύ μετα-δημοκρατίας και κομματικής θεωρίας, και αφετέρου, δίνοντας έμφαση στην «κινηματική-καρτέλ» τροχιοδρομή του ΣΥΡΙΖΑ, από το 2004 έως σήμερα, φιλοδοξεί να δώσει μια πρώτη απάντηση στα κρίσιμα «γιατί» αυτής της ‒φαινομενικά παράδοξης‒ οβιδιακής του μεταστροφής.
09
Μαΐ
Μαΐ