Οι συνέπειες της Μεγάλης Ύφεσης στην Ελλάδα υπήρξαν ιδιαίτερα σημαντικές σε πολλούς τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής. Ένας από αυτούς ήταν ο χώρος της Τοπικής (Αυτο)διοίκησης. Στην συγκεκριμένη κρατική δομή τροποποιήθηκε όλη η μορφή συγκρότησής της διαμέσου μια πολιτικής συγκεντροποίησης του κρατικού μηχανισμού. Το πρόγραμμα Καλλικράτης που εντάχθηκε στα προαπαιτούμενα του 1ου μνημονίου μείωσε τον αριθμό των Δήμων, μεγαλώνοντας τους ως διοικητικές μονάδες. Οι οικονομικοί προϋπολογισμοί των δήμων εποπτεύονταν από το παρατηρητήριο της Τρόικα, η απαγόρευση πρόσληψης μόνιμου προσωπικού αποτέλεσε πρώτιστη νομοθετική μέριμνα (την ίδια στιγμή που εκτινάχθηκε ο αριθμός των εργαζόμενων με ευέλικτες μορφές εργασίας), το ύψος των (περικομμένων πια) αμοιβών του προσωπικού καθορίζονταν από το νόμο. Έχει σωστά εκτιμηθεί ότι εκείνη την περίοδο παρά την πανθομολογούμενη κρίση των συνδικάτων και την σχετική απονομιμοποίηση τους στην ευρύτερη κοινή γνώμη, φαίνεται να αποτέλεσαν τον ισχυρότερο πυλώνα για την άρθρωση αιτημάτων και την έκφραση της εναντίωσης στις μνημονιακές πολιτικές και τα αποτελέσματά τους. Στην περίπτωση της κινηματικής δραστηριοποίησης των εργαζομένων στους Δήμους, ενώ δεν διαφέρει κατά πολύ από την εικόνα που έχει καταγραφεί για τις αντιδράσεις των συνδικαλιστικών οργανώσεων την περίοδο έναρξης της Μεγάλης Ύφεσης ,εντοπίζονται ποιοτικά χαρακτηριστικά που μας προτρέπουν σε μια πιο ενδελεχή διερεύνηση. Η πρωτοτυπία στην δραματουργία των ρεπερτορίων δράσης, η πορεία κοινοβουλευτικοποίησης των αγώνων , η γοργή αποκαθήλωση των κοινοβουλευτικών αυταπατών, η συνέχιση μέχρι και σήμερα διαμόρφωσης αξιακών πλαισίων στη βάση διατήρησης της διαιρετικής τομής μνημόνιο-αντιμνημόνιο, μας δίνουν την δυνατότητα να εισέλθουμε σε μια πιο «κλαδική’» άποψη των αλλαγών που συντελέστηκαν στις μορφές διαμαρτυρίας που υιοθετήθηκαν, των συνθηκών που τις τροφοδότησαν και των αποτελεσμάτων που είχαν. Στόχευση της παρουσίασης αποτελεί η ανάδειξη της ερευνητικής υπόθεσης πως η Μεγάλη Ύφεση δεν αποτελεί μια θλιβερή παρένθεση –τουναντίον συνεχίζει να επηρεάζει και να νοηματοδοτεί την κινηματική δράση των εργαζομένων των Δήμων. Διαπιστώνεται κατ’ επέκταση η ανάγκη αναζήτησης στοιχείων μιας υποβόσκουσας επιρροής της διαιρετικής τομής μνημόνιο-αντιμνημόνιο, υποχρεώνοντάς μας να επανεξετάσουμε κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά της βαθύτερα και διαφορετικά από τις καταγραφές που επιτεύχθηκαν.