Ώρα έναρξης: 16.00 – Συνδεθείτε εδώ
Η εισήγηση αυτή έχει ως αφορμή την πρόσφατη ομιλία του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανου Κασελλάκη στον ΣΕΒ η οποία εκτός από τις αρνητικές αντιδράσεις που προκάλεσε σε μερίδα των στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης έφερε στο προσκήνιο το ζήτημα των σχέσεων επιχειρηματιών – εργοδοτών και μισθωτών εργαζομένων. Σύμφωνα με τη Μαρξική θεωρία οι σχέσεις αυτές είναι συγκρουσιακές από τη «φύση» τους αφού το επιχειρηματικό κέρδος προϋποθέτει την εκμετάλλευση και την υπερεργασία. Παρόλα αυτά, η πρόσκληση του κου Κασσελάκη για προστασία των συμφερόντων των επιχειρήσεων έρχεται σήμερα να στηρίξει ιδεολογικά την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων στην χώρα μας η οποία εξελίσσεται κλιμακούμενη την τελευταια δεκαπεναετία. Κατά την γνώμη μου δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση αλλά το ίδιο το μοντέλο εργασιακών σχέσεων το οποίο παγιώθηκε στην Ελλάδα μεταπολέμικά και ταυτίστηκε με την απουσία συνδικαλιστικής επροσώπησης της εργασίας και την παράλληλη οικονομική ενίσχυση των επιχειρήσεων από το κράτος, γεγονός που άφηνε ουσιαστικά χωρίς νομική προστασία τους εργαζόμενους. Με ένα ευφάνταστο τρόπο ο προέδρος του ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να στηρίξει την παλιά πατριαρχική αντίληψη που επικρατούσε ανάμεσα στους έλληνες επιχειρηματίες -«νοικοκυραίους» – κατά το μεσοπόλεμό, όπου μόνο αυτοί είχαν το δικαίωμα να προβάλλουν αιτήματα και διεκδικήσεις και όχι οι εργαζόμενοι. Ένα δεύτερο θέμα που προσπαθεί να διερευνήσει η συγκεκριμένη εισήγηση είναι ο βαθμός στον οποίο η Μαρξιστική ανάλυση περι αστών και αστικών συμφερόντων βρίσκει γόνιμο έδαφος εφαρμογής στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, όπου η ίδια η έννοια της αστικής τάξης μπερδεύεται με μια έννοια πολιτικής και πνευματικής ελίτ με την οποία όμως φαίνεται να μην έχει συχνά την ίδια πολιτική ιδεολογία. Αναφέρομαι εδώ συγκεκριμένα στην πιο παλιά ανάλυση του Νίκου Μαραντζίδη για την αστική ταξική προέλευση μερίδας της Αριστεράς και μάλιστα της ηγετικής της ομάδας. Ανάλογη είναι νομίζω η περιγραφή της Γραμματέως της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ κυρίας Θεοδώρας Τζάκρη η οποία περιέγραψε την εσωκομματική αντιπολίτευση στον Κασσελάκη ως «γραφειοκρατική αριστοκρατία». Το επίδικο λοπόν είναι ποιός μπορεί να υπερασπισθεί καλύτερα τα συμφέροντα της εργασίας: οι επιχειρηματίες με την πατριαρχική τους νοοτροπία την οποία φαίνεται να συμπαθεί ο Στέφανος Κασσελάκης ή οι «αριστοκράτες» της Αριστερής γραφειοκρατείας που αποφεύγουν να εκπροσωπήσουν τα εργατικά συμφέροντα στους συνδικαλιστικούς αγώνες;