Αποτιμώντας το βίο και ειδικότερα τις εκβάσεις κύκλων διαμαρτυρίας και κοινωνικών κινημάτων, σπάνια συνειδητοποιούμε το βαθμό στον οποίο αυτές αποτελούν συνάρτηση της «πολιτικής διαμεσολάβησης» που τους έχει ασκηθεί. Αν αναλογιστούμε πως ο όρος χρησιμοποιείται ευρέως ως αιτιώδης μηχανισμός, πρόκειται για παράδοξο: όσο περισσότερο τον επικαλούμαστε τόσο λιγότερα γνωρίζουμε γι’ αυτόν. Αναγνωρίζοντας ότι τα πολιτικά κόμματα αποτελούν τους βασικούς φορείς επιτέλεσης της διαμεσολαβητικής λειτουργίας, προϋπόθεση για την αντιμετώπιση αυτής της προβληματικής κατάστασης είναι η συστηματική ενασχόληση με την αντίστοιχη θεωρία. Εκκινώντας από την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, η εισήγηση αναδεικνύει προβληματικές περιοχές της θεωρίας του «κόμματος καρτέλ» ως κρίσιμο βήμα-σταθμό για την κάλυψη του υπάρχοντος γνωστικού κενού. Βασική θέση που προωθείται είναι ότι, παρά τις αδιαμφισβήτητες αρετές και τη μεγάλη συμβολή του στον τρόπο με τον οποίο κατανοούμε το σύγχρονο κομματικό σύμπαν, το μοντέλο υποτιμά, αν δεν παραγνωρίζει εντελώς, την τεράστια αιτιώδη βαρύτητα της πολιτικής, νοούμενης ως περιεχόμενο πολιτικής ή ως πολιτική στρατηγική. Υποστηρίζεται ότι η σοβαρή ενασχόληση με τον τομέα αυτόν είναι απαραίτητη αν δε θέλουμε η έννοια «πολιτική διαμεσολάβηση» να καταστεί ένα ακόμη από τα διαβόητα «μαύρα κουτιά» της πολιτικής επιστήμης.
24
Οκτ
Οκτ