Στην πολιτική οικονομία της μετανάστευσης οι διακηρύξεις και οι δράσεις των ομάδων συμφερόντων συνήθως εγγράφονται σε μια συνολικότερη θεωρητική συζήτηση αναφορικά με τους παράγοντες που καθορίζουν ή έστω επηρεάζουν τις οικείες κρατικές πολιτικές. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ελλιπής παραμένει βιβλιογραφικά η προσπάθεια να δικαιολογηθεί η μεγάλη απόσταση που διατηρείται διαχρονικά ανάμεσα αφενός, στις διεκδικήσεις των κινημάτων που στέκονται με συνέπεια στο πλάι των δικαιωμάτων των μετακινούμενων πληθυσμών και αφετέρου, στις επίσημες πολιτικές που αφορούν στη «διαχείριση» των διεθνικών μετακινήσεων και στην κοινωνική ένταξη των αλλοδαπών πολιτών. Ενδέχεται, ωστόσο, τα διδάγματα της πολιτικής κοινωνιολογίας του πολιτικού συστήματος -τα οποία αποδίδουν σε αυτό έναν μεγάλο βαθμό αυτονομίας απέναντι στις πιέσεις από το ευρύτερο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον- να λειτουργούν εν τέλει σαν ανακουφιστική υπεκφυγή, ιδίως στο πλαίσιο μιας αυτοκριτικής, η οποία καθυστερεί χαρακτηριστικά. Ενώπιον των μεταναστευτικών προκλήσεων του άμεσου μέλλοντος τα 30 ακριβώς χρόνια της σύγχρονης κινηματικής ιστορίας στο πεδίο θεωρούνται επαρκής χρόνος για την άντληση των απαραίτητων εμπειρικών στηριγμάτων για έναν τέτοιο προβληματισμό.
28
Φεβ
Φεβ