Αντιπαραβάλλοντας τους εργατικούς αγώνες και τις συλλογικές δράσεις των φτωχών του 19ου αιώνα με τις συνδικαλιστικές διεκδικήσεις του δεύτερου μισού του 20ου αιώνα οι Piven και Cloward (2000) καταλήγουν πως κρίσιμος επεξηγηματικός παράγοντας στην υποχώρηση της διεκδικητικής δυναμικής των στρατηγικών του χώρου της εργασίας δεν είναι οι μακρόπνοοι μετασχηματισμοί στις οικονομικές, κοινωνικές δομές και στις αποτυπώσεις αυτών στο πεδίο της πολιτικής εκπροσώπησης. Παραδόξως (;) αυτό που φαίνεται πως καταλαμβάνει ειδικό βάρος στις αναλύσεις των μελετητών είναι η αμηχανία των διεκδικητικών φορέων της εργασίας στο να επινοήσουν νέες μορφές συλλογικής και διεθνικής δράσης, ικανών να συγκροτήσουν μια αποτελεσματική απάντηση στις νέες στρατηγικές του κεφαλαίου και των πολιτικών ελίτ που τις υπηρετούν, στο πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Η επικαιρότητα των συμπερασμάτων των συγγραφέων είναι αδιαμφισβήτητη. Ειδικότερα, στο φόντο της κρίσης της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Τα αίτια και οι διαδρομές εξασθένισης των παραδοσιακών μορφών και δομών διαμαρτυρίας είναι σύνθετα και τέμνουν πολλές πίστες έρευνας που θα ήταν άτοπο να υποστηριχθεί ότι εξετάζονται ενδελεχώς στο πλαίσιο της παρούσας εργασίας. Άλλωστε, αντικείμενο αυτής της εργασίας δεν είναι η αναπαραγωγή μιας συμπτωματολογίας στο πεδίο της Συγκρουσιακής Πολιτικής, ήδη γνωστής και διαδεδομένης, που οδηγεί στο κοινότοπο συμπέρασμα ότι ο συνδικαλισμός έχει απολέσει το διεκδικητικό του δυναμικό. Αντιθέτως, στόχος της είναι η αποκρυπτογράφηση των όχι και τόσο γνώριμων μορφών συλλογικής δράσης (καταλήψεις χώρου) και οργανωτικών οχημάτων διεκδίκησης (συντονιστικά αγώνων και λαϊκές συνελεύσεις) έτσι όπως αυτά αναδύονται στη Δημοκρατία της Κρίσης. Βασική υπόθεση εργασίας, η οποία μοιάζει να επαληθεύεται μέσα από την εξαντλητική καταγραφή και θεωρητική απόσταξη των γεγονότων διαμαρτυρίας των τριών τελευταίων ετών, είναι ότι η είσοδος στην περίοδο της «ελληνικής κρίσης» (με ορόσημο την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου) συμπίπτει ή προεικονίζει το άνοιγμα ενός νέου κύκλου διαμαρτυρίας. Τον τόνο σ’ αυτή τη νέα εποχή συγκρουσιακότητας δίνουν νέες μορφές διαμαρτυρίας και συντονισμού της συλλογικής δράσης οι οποίες με τη σειρά τους ανανεώνουν και ριζοσπαστικοποιούν τα υφιστάμενα ρεπερτόρια συλλογικής δράσης προδιαγράφοντας νέες συγκρουσιακές ενδεχομενικότητες για το βίο των συνδικαλιστικών δράσεων.
Εκδοχή του επιχειρήματος υπάρχει στο «Les mobilizationsdes Indignés:politique du conflit et politique conventionelle aux annés duMemorandum en Grèce», Pôle Sud, 2013/1 -n° 38, p. 53-70
12
Νοέ
Νοέ