Εδώ και καιρό, οι συζητήσεις περί «λαϊκισμού» βρίσκονται στο ακαδημαϊκό και πολιτικό προσκήνιο. Όμως παρά τους περί του αντιθέτου ισχυρισμούς, η έννοια επί της οποίας εδράζονται παραμένει γνωστικά αχαρτογράφητη. Ως αποτέλεσμα, η γεωμετρική ανάπτυξη της βιβλιογραφίας προκαλεί διαλόγους που, όταν δεν είναι απλώς κατ’ όνομα, παραμένουν θεωρητικά ατροφικοί (είτε αυτο-αναφορικοί είτε αντινομικά ασύμπτωτοι), τείνοντας να εκλαμβάνουν ως δεδομένο αυτό που όφειλαν να καταδείξουν. Συγκαλυμμένα πίσω από την ‒κατά βάση ad hoc‒ χρήση των επιθετικών προσδιορισμών «δεξιός» και «αριστερός», τα προβλήματα αυτά αποκαλύπτουν σοβαρές μεθοδολογικές ανεπάρκειες στις οποίες συγκαταλέγονται η εννοιολογική υπερέκταση, η ανεπίγνωστη χρήση συνωνυμιών με αποτέλεσμα τη διατάραξη δόκιμων σημασιολογικών πεδίων, η ανεπίγνωστη κατάχρηση του διαβαθμισμού κ.α. Ακολουθώντας την αναγκαία προσέγγιση κατά γένος υπερκείμενο και ειδοποιό διαφορά (per genus proximum et differentiam specificam), το κείμενο αυτό καταγράφει τις υφιστάμενες προσεγγίσεις και τις κανονιστικές τους καταβολές/επιδιώξεις, ελέγχει τη γνωστική και ερευνητική τους αποτελεσματικότητα και προβαίνει σε συστηματική εννοιολογική ανασύσταση. Υποστηρίζεται ότι «λαϊκισμός» δεν είναι ούτε ομογενοποιητική και αντιπαραθετική έκκληση ενός ενάρετου λαού εναντίον διεφθαρμένων ελίτ, ούτε στρατηγική αποκλειστικά προσωποπαγών ηγεσιών, αλλά η ψευδής και απατηλή επίκληση του λαού: ένα κατά βάση ‒αν και όχι αποκλειστικά‒ αντιπολιτευτικό αφηγηματικό μοτίβο που, ενώ προσποιείται το λαϊκό, στην πραγματικότητα δεν είναι.