Θεωρώντας τα ελληνικά γεγονότα ως κατεξοχήν έκφανση συγκρουσιακής πολιτικής, το κείμενο αυτό αποσκοπεί στη θεωρητική τους αποτίμηση και αξιοποίηση. Εκτιμά ότι τα υφιστάμενα εννοιολογικά εργαλεία, αν και εξαιρετικά χρήσιμα για μια πρώτη, βασική ερμηνεία της έκρηξης του Δεκέμβρη, παρουσιάζουν εντούτοις κενά που ο αναστοχασμός πάνω στην ελληνική περίπτωση είναι δυνατόν να καλύψει. Το πρώτο πρόβλημα είναι εννοιολογικό. Γεγονότα όπως αυτά του Δεκέμβρη τείνουν να εκλαμβάνονται ως απλές ταραχές (riots) –εκδοχές ενός αδιαφοροποίητα «βίαιου» ρεπερτορίου συλλογικής δράσης. Όμως οι «ταραχές» πουθενά δεν ορίζονται. Η πρώτη εννοιολογική μέριμνα του κειμένου εστιάζεται συνεπώς εκεί: στο σαφή προσδιορισμό της κρίσιμης αυτής μορφής συλλογικών δράσεων. Έχοντας αναδείξει τον βασικό σημασιολογικό πυρήνα των «ταραχών», υποστηρίζεται ωστόσο πως, για την αποτίμηση περιπτώσεων όπως αυτή που μας απασχολεί, η έννοια δεν επαρκεί και χρειάζεται συμπλήρωση. Ο ελληνικός Δεκέμβρης δεν ήταν απλώς ταραχή, αλλά μια ειδική –και ως τα σήμερα θεωρητικά αδιερεύνητη— διεκδικητική μορφή που το κείμενο εννοιολογεί ως εξεγερσιακές συλλογικές δράσεις. Κρίσιμος διαφοροποιητικός παράγοντας αποτελεί η διάχυση των δράσεων σε ακτίνα πολύ μεγαλύτερη από την εστία της αρχικής τους ανάληψης. Προκειμένου να διερευνηθούν οι τρόποι με τους οποίους επιτελείται η κομβική αυτή διαδικασία, εξετάζονται τρεις παραμελημένες διαστάσεις της συγκρουσιακής πολιτικής, η συγκινησιακή, η χωρική και η χρονική.