Αδιαμφισβήτητα, κύρια μορφή έκφρασης της διαμαρτυρίας ενάντια στα μέτρα λιτότητας που εφαρμόστηκαν με την ψήφιση του πρώτου Μνημονίου (Μάιος 2010) έως και το ξέσπασμα των κινητοποιήσεων των Αγανακτισμένων (Μάιος 2011) ήταν η γενική απεργία. Αξιοποιώντας βάση δεδομένων που συγκρότησα από αποδελτίωση των εφημερίδων Τα Νέα και Το Βήμα, καθώς και από έρευνα που διεξήγαγα στο ηλεκτρονικό αρχείο της αστυνομίας, καταγράφω 23 γενικές απεργίες που προκηρύχθηκαν με πρωτοβουλία των συνδικαλιστικών ομοσπονδιών ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Ωστόσο, από το δεύτερο εξάμηνο του 2011 έως και το 2013, παρατηρείται μια νέα τάση στα εργατικά, διεκδικητικά ήθη που εκδηλώνεται με τη μορφή της κατάληψης των δημόσιων κτηρίων (υπουργείων), και επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα. Πώς εξηγείται αυτή η μετατόπιση στις ρουτίνες διαμαρτυρίας των εργατικών σωματείων και μάλιστα σε μια χρονική συγκυρία όπου η διεκδικητική δύνη των προηγούμενων ετών είχε κοπάσει; Επιχειρώντας να φωτίσω αυτό το ερώτημα, διακρίνω δύο μείζονες επεξηγηματικές προκείμενες. Αφενός, τις γνωστικές επενέργειες που άσκησε η διεκδικητική καινοτομία της φόρμας «κατάληψη» με τα γεγονότα διαμαρτυρίας των Αγανακτισμένων και αιχμή του δόρατος την κατάληψη της πλατείας Συντάγματος. Αφετέρου, ένα εγχείρημα κάλυψης του «διεκδικητικού ελλείμματος» που προέκυπτε από τη θεσμική ενσωμάτωση των πρωτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και των συναφών μορφών διαμαρτυρίας τις οποίες προέκριναν (απεργίες περιορισμένης διάρκειας και χαμηλής έντασης).