Το ότι ο χώρος αποτυπώνει κυριαρχία αλλά και αποτελεί κρίσιμο αντικείμενο διεκδίκησης αποτελεί πλέον στις μέρες μας κοινό τόπο. Όχι σπάνια, όμως, οι θεματικές των συναφών συζητήσεων, οι γνωστικές τους επιδιώξεις και τα επίδικα συγχέονται με τρόπο που απειλεί να τις καταστήσει κοινότοπες και κατά τούτο παραπλανητικές. Επιδιώκοντας μια στοιχειώδη οργάνωση των βασικών ερευνητικών ερωτημάτων από τη σκοπιά της πραξιακά προσανατολισμένης πολιτικής κοινωνιολογίας, το κείμενο αυτό καταπιάνεται με τρεις όψεις του προβλήματος: (α) το χαρακτήρα της παλαιάς αντιπαράθεσης «χωρικό» ή «ταξικό» κίνημα;· (β) τους τρόπους με τους οποίους ο «χώρος» ενέχεται (αλλά και διεκδικείται) στις μετασχηματιστικές συλλογικές δράσεις και, σε αντίθεση με τη συνήθη αντινομική οπτική, μπορεί να αποτελέσει πόρο για την ανάπτυξη ‒ακριβώς‒ «ταξικών» μετασχηματιστικών κινημάτων· και (γ) το πώς ο μηχανισμός της πολιτικής διαμεσολάβησης ‒κομβική πλην συστηματικά παραμελημένη διάσταση της κάθε συλλογικής δράσης‒ λειτουργεί καταλυτικά ενθυλακώνοντας και σηματοδοτώντας το κινηματικό φαινόμενο συμπεριλαμβανομένων και των διεκδικητικών ρεπερτορίων.