Εντασσόμενο στο γενικό προβληματισμό περί των προϋποθέσεων και συνεπειών των συλλογικών δράσεων (πεδίο που στις μέρες μας θεραπεύεται από τον κλάδο της Συγκρουσιακής Πολιτικής), το κείμενο αυτό συνδιαλέγεται οργανικά με την παλαιά, και σχετικά γνώριμη, βιβλιογραφία των καθεστωτικών αλλαγών. Το εγχείρημα δεν είναι απλό: χρόνιος κατακερματισμός των υπο-περιοχών της συγκριτικής πολιτικής, συχνά για λόγους ασύμβατους προς τη γνωστική και ερευνητική πρόοδο, έτεινε να συσκοτίσει κοινές περιοχές και προβληματισμούς με απώτερο, αν και όχι αυτόχρημα πρόδηλο, αποτέλεσμα τη θεωρητική συρρίκνωση. Στην παθολογία αυτή, η Συγκρουσιακή Πολιτική απάντησε με μια προσέγγιση κριτικής συμπερίληψης: μια προσπάθεια συνδυαστικής αξιοποίησης των πορισμάτων όμορων κλάδων. Το κείμενο αυτό επιχειρεί μια παρόμοια θεωρητική γεφύρωση με αφορμή και εμπειρικό-ερευνητικό υπόβαθρο την εξέγερση του Πολυτεχνείου –συμβάν με κρίσιμες, αν και ακόμη θεωρητικά αδιευκρίνιστες, προεκτάσεις στη διαδικασία κατάρρευσης του δικτατορικού καθεστώτος της 21ης Απριλίου.