Η άνοδος των κινημάτων ενάντια στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση θεωρήθηκε από πολλούς μελετητές ως ισομορφική αντανάκλαση ευρύτερων μακροδομικών πολιτικοθεσμικών και τεχνολογικών μετασχηματισμών στο πεδίο της συλλογικής δράσης. Συγκεκριμένα, υποστηρίχθηκε ότι, στις αρχές του 21ου αιώνα, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, η ραγδαία ανάπτυξη των νέων τεχνολογιών και των μέσων ηλεκτρονικής επικοινωνίας, καθώς και η ενίσχυση του ρόλου μιας σειράς υπερτοπικών κέντρων (είτε θεσμικών είτε οικονομικών) που λάμβανε αποφάσεις στο πλαίσιο «διεθνών συνόδων» διαμόρφωνε ένα νέο πλέγμα «ευκαιριών» για τη διεθνοποίηση της δράσης των κοινωνικών κινημάτων, την αναβάθμιση του ρόλου των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων και τη δημιουργία μιας «διεθνούς κοινωνίας πολιτών». Έχοντας σκιαγραφήσει αυτό το σύνθετο, διεθνές κάδρο «πολιτικών ευκαιριών» και κυρίως «πολιτικών απειλών» για τις λειτουργίες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και των κοινωνικών κινημάτων στο πλαίσιο των δυτικών κοινωνιών, το άρθρο αυτό στη συνέχεια αναδεικνύει θεωρητικά τη σημασία της εμπρόθετης στρατηγικής δράσης των πολιτικών δρώντων (διαδικασία νοηματοδότησης και «αξιακής πλαισίωσης» του «αντικειμενικού περιβάλλοντος») στην ανάδειξη και τη δημιουργία «ευκαιριών» για διεθνική συλλογική δράση με αίτημα τον εκδημοκρατισμό.