Το σύστημα υποδοχής μεταναστών στην Ελλάδα, αρχίζει να παίρνει μια πρώιμη μορφή όταν διάφοροι αυτοσχέδιοι καταυλισμοί εμφανίζονται σε συγκεκριμένες πόλεις λιμάνια γύρω στα τέλη του ’90 και τις αρχές της πρώτης δεκαετίας του 2000. Είναι η περίοδος που η εφήμερη κατοίκηση αρχίζει να διεκδικεί διάρκεια μέσα σε συγκεκριμένες συνοριακές περιοχές. Είναι η περίοδος που δημιουργείται ένας ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα στην διέλευση και την εγκατάσταση, και που τοποθετείται σε αστικές ή περι-αστικές περιοχές που βρίσκονται ανάμεσα στα λεγόμενα εσωτερικά σύνορα της Ευρώπης. Στη συνέχεια, την περίοδο 2011 με 2015 έχουμε μια προσπάθεια σύστασης ενός συστήματος υποδοχής, το οποίο στην πράξη και για μεγάλο διάστημα λειτουργεί μέσα από επίσημες και ανεπίσημες πρακτικές. Τέλος, από το 2015 ως σήμερα, το σύστημα υποδοχής αρχίζει και συστήνεται πιο επίσημα και παράλληλα αρχίζει και σχηματίζεται ένα ευρύτερο φάσμα υπηρεσιών και πρακτικών το οποίο τοποθετείται ανάμεσα από την υποδοχή και την ένταξη. Η περιγραφή της λειτουργίας και της εξέλιξης του συστήματος αυτού στις διάφορες περιόδους, θα βοηθήσει στο να γίνει κατανοητό τι περιεχόμενο παίρνει κάθε φορά η υποδοχή, και πως επιτελείται από τα πάνω αλλά και από τα κάτω. Με τον τρόπο αυτό θα αναδειχθεί η σχέση της με τον έλεγχο και την διαχείριση της μεταναστευτικής κινητικότητας, τον αποκλεισμό, την συμπερίληψη και τη διαφορική ένταξη (differential inclusion).