Πόσο ιστορικά ακριβής πρέπει να είναι μια ταινία; Ο σκηνοθέτης πρέπει να μεταφέρει με ακρίβεια τα γεγονότα μιας ιστορικής ταινίας ή έχει το δικαίωμα μέσω της προσωπικής του ματιάς να αποτυπώσει τα γεγονότα με το δικό του ύφος; Πόσο σημασία έχει η φόρμα του σκηνοθέτη στην ακριβή ή μη αποτύπωση των γεγονότων; Τι συμβαίνει όταν η αφήγηση της ταινίας αφορά συγκρουσιακά γεγονότα; Η εισήγηση αυτή θα ασχοληθεί με την έννοια της κινηματογραφικής φόρμας και τη δυνατότητα ελευθερίας ή μη του δημιουργού της στην ιστορική πιστότητα των γεγονότων που αναπαριστά. Η ίδια η χρήση της κινηματογραφικής φόρμας δίνει, σε ορισμένες περιπτώσεις πιο αφαιρετικής και ποιητικής προσέγγισής της, τη δυνατότητα στον σκηνοθέτη να δημιουργήσει έναν κόσμο «πιθανό», που να έχει στοιχεία από την πραγματικότητα αλλά να μπορεί και να λειτουργεί σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Την ίδια στιγμή μια πιο ρεαλιστική αναπαράσταση κάποιων ιστορικών γεγονότων φέρει και το βάρος της πιο πιστής αποτύπωσης της πραγματικότητας. Για την παρούσα εισήγηση θα χρησιμοποιηθούν παραδείγματα από τον ελληνικό κινηματογράφο και πιο συγκεκριμένα θα συγκριθούν έργα δύο σκηνοθετών που έχουν ασχοληθεί με παρόμοιες θεματολογίες και ιστορικά πεδία αλλά το ύφος τους και η αισθητική τους είναι σαφώς διαφορετική, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Παντελή Βούλγαρη. Τον Αγγελόπουλο από μια ξεκάθαρα ποιητική διάσταση της φόρμας και τον Βούλγαρη από την προσπάθεια μιας ρεαλιστικής αναπαράστασης της ιστορίας.
10
Φεβ
Φεβ