Οι περίοδοι των κρίσεων χαρακτηρίζονται από έντονες αλλαγές, οι οποίες ξεπερνούν παλιά και δημιουργούν νέα όρια. Από τη μία μεριά, τα όρια αυτά ορίζουν τους κοινωνικοπολιτικούς περιορισμούς του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος, ενώ από την άλλη, χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν τους οργανωτικές και ταυτοτικές φιλοδοξίες της κοινωνικής αλλαγής. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα αποτελεί τέτοια περίπτωση. Συγκεκριμένα, η αποδιάρθρωση του κράτους πρόνοιας έστρεψε το ενδιαφέρον των κινηματικών οργανώσεων στην προσφορά ανεπίσημων υπηρεσιών, ενώ γεννήθηκαν νέες δομές αλληλεγγύης. Το ενδιαφέρον μετακινήθηκε από το εθνικό στο τοπικό επίπεδο, ενώ τα όρια που διαχώριζαν οργανώσεις με κύριο στόχο την κινητοποίηση από άλλες που προσανατολίζονταν σε πιο ήπιες μορφές άσκησης πίεσης έγιναν λιγότερο διακριτά. Εκκινώντας από το πλαίσιο της συγκρουσιακής πολιτικής και τη μελέτη των μηχανισμών, η παρουσίαση συζητά τα εργαλεία για την ανάλυση της κοινωνικής αλλαγής μέσα από την διαδικασία της διεύρυνσης των ορίων. Έχοντας ως βάση την έρευνα πεδίου που διενεργήθηκε το 2016-2017, αναλύουμε τον τρόπο με τον οποίο τα γνωσιακά και δομικά όρια των οργανώσεων των κοινωνικών κινημάτων αλλάζουν σχήμα, γίνονται εύπλαστα και οδηγούν στη συμπερίληψη νέων και στην αναδιαμόρφωση παλαιών ρεπερτορίων δράσης.